کد مطلب:312381 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:225
روایت دوم
عبدالله بن سنان می گوید: در روز عاشورا خدمت امام صادق (ع) شرفیاب شدم؛ آن حضرت را رنگ پریده و محزون با چشمانی گریان كه گویا دانه های مروارید از آن سرازیر است، یافتم. به امام گفتم: ای فرزند رسول خدا، چرا گریه می كنید؟ خداوند هیچ گاه چشمان شما را گریان نكند! امام صادق (ع) فرمود: چگونه در غفلتی؟ مگر نمی دانی در چنین روزی حسین بن علی (ع) به شهادت رسیده است.
سپس از آن حضرت درباره ی روزه گرفتن در عاشورا سئوال كردم. امام این گونه پاسخ داد: روزه دار باش، اما نه مانند دیگر اوقاتی كه روزه می گیری، بلكه بعد از نماز عصر با جرعه ای آب افطار كن، زیرا در چنین هنگامی از عاشورا، صحنه ی هولناك
[ صفحه 255]
[جنگ و خون] پایان پذیرفت و از شدت گرفتاری های خاندان رسول خدا (ص)، در حالی كه سی تن از آنان به خون نشسته بودند، كاسته شد. آن گاه فرمود:
یعز علی رسول الله مصرعهم و لو كان فی الدنیا یومئذ حیا لكان صلوات الله علیه و اله هو المعزی بهم [1] .
شهادت آنان بر پیامبر خدا گران است. و اگر او امروز زنده بود، خود عزادار آنان می شد.
از بخش ابتدایی این قسمت از گفتار امام صادق (ع) به روشنی استفاده می شود كه اگر چه رسول خدا (ص) در زمان شهادت امام حسین (ع) در عالم دنیا حضور ظاهری نداشت، ولی حادثه ی كربلا و شهادت گرامی ترین عزیزانش بر او بسیار سخت و ناگوار بوده و اكنون نیز هست؛ چرا كه می دانیم رسول خدا (ص) در بهشت قرب الهی دارای حیاتی قدسی است كه احاطه ی وجودی او بر تمامی هستی شامل حیات دنیایی نیز می شود و بنابراین از آنچه در این سرای ظاهری می گذرد كاملا آگاه و باخبر است [2] بر همین اساس در زیارت شهدای كربلا كه از ناحیه حضرت مهدی - عجل الله تعالی فرجه الشریف - روایت شده است چنین می خوانیم:
لقد اصبح رسول الله بك موتورا... فانزعج الرسول و بكی قلبه المهول و عزاه بك الملائكة و الانبیاء و فجعت بك امك الزهراء و اختلفت جنود الملائكة المقربین تعزی اباك امیرالمؤمنین [3] .
پیامبر خدا عزادار تو شد... پس پیامبر منقلب شد و دلش بر این بیم گریست و فرشتگان و خداوند او را تسلیت دادند. و مادرت زهرا سوگوار تو شد، و گروه های فرشتگان مقرب به نزد پدرت امیرمؤمنان می رفتند و او را تعزیت می گفتند.
[ صفحه 256]
اما چگونه است كه شهادت حسین (ع) و عباس (ع) و یاران آن ها را باید به رسول گرامی اسلام تسلیت گوییم؟ نكات ذیل در توجیه این مسأله راهگشاست:
1- انتساب و اتصال حسین (ع) و اهل بیت او به رسول خداوند (ص)، از دلایل عمده ی این تعزیت گویی است.
2- شهادت امام حسین (ع) و یارانش ضایعه ای بس بزرگ و صدمه ای جبران ناپذیر بر قامت بلند اسلام است و چون حضرت محمد (ص) پیام آور اسلام و آورنده ی این دین پاك است، باید در مصیبت این فاجعه كه فراتر از شهادت فرزند اوست و حقیقت اسلام را تهدید می كند، به رسول خدا (ص) تعزیت و تسلیت بگوییم.
3- شهادت امام حسین (ع) و اهل بیت او نه تنها فقدان و سوك تنی چند از بستگان رسول گرامی اسلام را به همراه داشت كه در حقیقت مصیبتی است كه بر جان رسول الله (ص) نشسته است؛ چرا كه فرمود: «حسین منی و انا من حسین.» [4] .
سپس از آن حضرت درباره ی روزه گرفتن در عاشورا سئوال كردم. امام این گونه پاسخ داد: روزه دار باش، اما نه مانند دیگر اوقاتی كه روزه می گیری، بلكه بعد از نماز عصر با جرعه ای آب افطار كن، زیرا در چنین هنگامی از عاشورا، صحنه ی هولناك
[ صفحه 255]
[جنگ و خون] پایان پذیرفت و از شدت گرفتاری های خاندان رسول خدا (ص)، در حالی كه سی تن از آنان به خون نشسته بودند، كاسته شد. آن گاه فرمود:
یعز علی رسول الله مصرعهم و لو كان فی الدنیا یومئذ حیا لكان صلوات الله علیه و اله هو المعزی بهم [1] .
شهادت آنان بر پیامبر خدا گران است. و اگر او امروز زنده بود، خود عزادار آنان می شد.
از بخش ابتدایی این قسمت از گفتار امام صادق (ع) به روشنی استفاده می شود كه اگر چه رسول خدا (ص) در زمان شهادت امام حسین (ع) در عالم دنیا حضور ظاهری نداشت، ولی حادثه ی كربلا و شهادت گرامی ترین عزیزانش بر او بسیار سخت و ناگوار بوده و اكنون نیز هست؛ چرا كه می دانیم رسول خدا (ص) در بهشت قرب الهی دارای حیاتی قدسی است كه احاطه ی وجودی او بر تمامی هستی شامل حیات دنیایی نیز می شود و بنابراین از آنچه در این سرای ظاهری می گذرد كاملا آگاه و باخبر است [2] بر همین اساس در زیارت شهدای كربلا كه از ناحیه حضرت مهدی - عجل الله تعالی فرجه الشریف - روایت شده است چنین می خوانیم:
لقد اصبح رسول الله بك موتورا... فانزعج الرسول و بكی قلبه المهول و عزاه بك الملائكة و الانبیاء و فجعت بك امك الزهراء و اختلفت جنود الملائكة المقربین تعزی اباك امیرالمؤمنین [3] .
پیامبر خدا عزادار تو شد... پس پیامبر منقلب شد و دلش بر این بیم گریست و فرشتگان و خداوند او را تسلیت دادند. و مادرت زهرا سوگوار تو شد، و گروه های فرشتگان مقرب به نزد پدرت امیرمؤمنان می رفتند و او را تعزیت می گفتند.
[ صفحه 256]
اما چگونه است كه شهادت حسین (ع) و عباس (ع) و یاران آن ها را باید به رسول گرامی اسلام تسلیت گوییم؟ نكات ذیل در توجیه این مسأله راهگشاست:
1- انتساب و اتصال حسین (ع) و اهل بیت او به رسول خداوند (ص)، از دلایل عمده ی این تعزیت گویی است.
2- شهادت امام حسین (ع) و یارانش ضایعه ای بس بزرگ و صدمه ای جبران ناپذیر بر قامت بلند اسلام است و چون حضرت محمد (ص) پیام آور اسلام و آورنده ی این دین پاك است، باید در مصیبت این فاجعه كه فراتر از شهادت فرزند اوست و حقیقت اسلام را تهدید می كند، به رسول خدا (ص) تعزیت و تسلیت بگوییم.
3- شهادت امام حسین (ع) و اهل بیت او نه تنها فقدان و سوك تنی چند از بستگان رسول گرامی اسلام را به همراه داشت كه در حقیقت مصیبتی است كه بر جان رسول الله (ص) نشسته است؛ چرا كه فرمود: «حسین منی و انا من حسین.» [4] .
[1] بحارالانوار، ج 45، ص 63؛ مصباح المتهجد، ص 547؛ عوالم العلوم، ج 17، ص 342.
[2] در اين باره بنگريد به: همين كتاب، فصل سوم، ديدگاه دوم، روايت دوم.
[3] بحارالانوار، ج 101، ص 322 و ص 323.
[4] همان، ج 43، ص 261.